Reguła satysfakcji

Reguła satysfakcji, po angielsku nazywana "Satisficing" od słów "satisfying" (zadowalający) i "sufficing" (wystarczający) - zasada psychologiczna głosząca, że ludzie wybierają pierwszą opcję, która okaże się wystarczająco dobra, zamiast wypróbowywać wszystkie możliwości. Sprawdzanie wszystkich wariantów wymaga od naszego umysłu dużego wysiłku, dlatego wolimy zatrzymać się na pierwszym, który "wystarczy".

Historia

Pojęcie to zostało wprowadzone przez psychologa Herberta Simona i stanowi ono element teorii "ograniczonej racjonalności" (bounded rationality). Simon sprzeciwał się poglądowi głoszonemu przez ówczesnych ekonomistów, że ludzie są z natury racjonalni i kierują się zasadą maksymalizacji użyteczności (wybierają obiektywnie najlepszą alternatywę).

Reguła satysfakcji w projektowaniu

Regułę satysfakcji wykorzystuje się w dziedzinie User Experience przy projektowaniu stron oraz aplikacji.

• Skomplikowany interfejs zachęca do satisficingu. Użytkownik zacznie używać pierwszej ścieżki, która umożliwia dotarcie do celu, nawet jeśli będzie bardzo irytująca i czasochłonna. Może wtedy uznać usługę za beznadziejną.
• Optymalna ścieżka postępowania powinna być widoczna jako pierwsza. Zamieść wyraźne wezwania do działania np. wyróżniającym się kolorem przycisku albo wyraźną instrukcją ("upuść plik tutaj" itp.)
• Twórz krótkie i oczywiste oznaczenia. Tak by użytkownik mógł łatwo je przejrzeć i wybrać najlepszą opcję.
• Zadbaj o czytelną i intuicyjną hierarchię. Jeśli zamiast tego rzucisz wszystkie opcje na wierzchu bez hierarchii, prosisz się o to, by użytkownicy używali satisficingu, bo przejrzenie każdego przycisku po kolei jest mordęgą.