Przejdź do zawartości

Język sky'owski: Różnice pomiędzy wersjami

m
brak opisu edycji
mNie podano opisu zmian
mNie podano opisu zmian
Linia 1: Linia 1:
{{Koncepcja}}
{{Koncepcja}}
{{sky'owo}}
{{Sky'owo}}
'''Język sky’owski''' (sk. ''Ská’owosa’é ámra'', /{{IPA-sw|ˈʃkaɪ.ɔvɔʃaɪ ˈɑːmra}}/) – historyczny język narodowy sky’owian. Na świecie językiem tym posługuje się 30 tys. smoków i ludzi, szczególnie na południowym zachodzie, tuż przy granicy z Chile. Współcześnie jest określany jako język stopniowo wymierający.
'''Język sky'owski''' (''Ská'owosaé ámra'' {{IPA-sw|[ʃkaɪˀˈoːʋɔˌʃaɪ ˈɑːmɾɐ]|inline}}) jest historycznym językiem narodowym sky'owian. Współcześnie jest określany jako język stopniowo wymierający.


Do roku 1890 był dominującym językiem na terenach ówczesnego [[Sky'owo|Sky’owa]]. Wkrótce jednak jego status znacznie zmalał, szczególnie po fali przypływu polskich imigrantów w 1888 roku. Był językiem urzędowym Sky’owa od 1872 do 1927 roku.
Do roku 1890 był dominującym językiem na terenach ówczesnego [[Sky'owo|Sky'owa]]. Był językiem urzędowym Sky'owa od 1872 do 1927 roku.


Większość współczesnego słownictwa została zapożyczona z języka angielskiego, niemieckiego, hiszpańskiego bądź portugalskiego. Przykładowo ''komputá'' /kɔmpuːtɑː/ pochodzi od angielskiego ''computer'' (komputer); ''serwedy’á'' /ʃɛrvɛdʑɑː/ od portugalskiego ''cerveja'' (piwo).
Większość współczesnego słownictwa została zapożyczona z języka angielskiego, niemieckiego, hiszpańskiego bądź portugalskiego. Przykładowo ''computer'' pochodzi od angielskiego ''computer'' ("komputer"); ''cervedhéa'' od portugalskiego ''cerveja'' ("piwo").


Dawniej język był zapisany alfabetem starosky’owskim, jednakże wskutek integracji z ludźmi w wieku XIX oraz po reformie języka sky’owskiego w 1880 r. współcześnie język ten zapisuje się alfabetem łacińskim.
Dawniej język był zapisywany alfabetem starosky'owskim, jednakże wskutek reformy języka sky'owskiego w 1880 współcześnie język ten zapisuje się alfabetem łacińskim.


== Pisownia i fonetyka ==
== Ortografia ==
Alfabet sky’owski oparty jest na alfabecie łacińskim. Składa się z 21 liter, z czego dwie mają znaki diakrytyczne; każda litera może występować w formie majuskuły lub minuskuły. W poniższej tabeli przedstawiono litery:
Standardowy alfabet sky'owski zawiera następujące litery: '''a á b c d e é f g h i k l m n o p r s t u v/w y'''. '''v/w''' traktowane są jako jedna litera (reprezentująca fonem /v/), z '''v''' występującym na początku wyrazu i w niektórych zapożyczeniach oraz '''w''' w pozostałych przypadkach. W wielu słowach również pojawiają się dwuznaki '''ch dh th'''. Z tych dwuznaków, '''ch''' występuje najczęściej wśród słów pochodzenia rodzimego. W porządku zaś przyjmuje się, że ⟨ch⟩ występuje między ⟨c⟩ a ⟨d⟩.


{| class="wikitable"
W niektórych zapożyczeniach występują ponadto litery '''b''' oraz '''c'''. ⟨b⟩ reprezentuje zawsze lenis /p/ (niektórzy językoznawcy wyróżniają odrębny fonem /b/), które może być częściowo dźwięczne, zaś ⟨c⟩ reprezentuje /k/ przed ⟨a⟩, ⟨á⟩, ⟨o⟩ i ⟨u⟩ oraz /s/ przed ⟨e⟩, ⟨é⟩, ⟨i⟩ oraz ⟨y⟩.
! Majuskuła
 
! Minuskuła
Nazwy liter wyglądają następująco: ''a'', ''a árdh'', ''ba'', ''céa'', ''da'', ''e'', ''e árdh'', ''fa'', ''ga'', ''dha'', ''i'', ''ka'', ''la'', ''ma'', ''na'', ''o'', ''pa'', ''ra'', ''sa'', ''ta'', ''u'', ''va'', ''ytra'' oraz ponadto ''ácha'' dla ⟨ch⟩.
! Nazwa
 
! Wymowa
== Fonologia ==
=== Spółgłoski ===
Większość dialektów języka sky'owskiego zawiera przynajmniej 17 fonemów pokazanych w poniższej tabeli (wątpliwości istnieją co do fonemicznego statusu /b/, /ʔ/, /h/ oraz /s/). W nawiasach ujęto fonemy występujące wyłącznie w zapożyczeniach.
 
{| class="wikitable" style="text-align: center;"
|+ Spółgłoski
!
! Labialne
! Alweolarne
! Post-<br>alweolarne
! Palatalne
! Welarne
! Glotalne
|-
|-
| A
! Nosowe
| a
| m
| ''a''
| n
| /a/<ref group="a">Konserwatywnie /æ/.</ref>
|
|
|
|
|-
|-
| Á
! Plozywne
| á
| p (b)
| ''a árdh''
| t d
| /ɑː/
|  
|  
| k ɡ
| ʔ
|-
|-
| D
! Afrykaty
| d
|
| ''da''
|
| /d/
| t͡ʃ d͡ʒ
|  
|
|
|-
|-
| E
! Frykatywne
| e
| ''e''
| /ɛ/
|-
| É
| é
| ''e árdh''
| /ɪ/
|-
| F
| f
| f
| ''fa''
| (s)
| /f/
| ʃ
|-
|  
| G
| x
| g
| ''ga''
| /ɡ/
|-
| H
| h
| h
| ''dha''
| /h, x, ʃ/<ref group="a">W niektórych archaicznych formach wymawiana /ʃ/; w zapożyczeniach oraz w imionach realizowana jako /h/ bądź /x/.</ref>
|-
| I
| i
| ''i''
| /iː, j/
|-
| K
| k
| ''ka''
| /k/
|-
|-
| L
! Aproksymanty
| v
| l
| l
| ''la''
|  
| /l/
| j
| w
|
|-
|-
| M
! Rotyczne
| m
|  
| ''ma''
| /m/
|-
| N
| n
| ''na''
| /n, ŋ/<ref group="a">/ŋ/ w wygłosie jako alofon przed spółgłoskami miękkopodniebiennymi.</ref>
|-
| O
| o
| ''o''
| /ɔ, ɔː/
|-
| P
| p
| ''pa''
| /p/
|-
| R
| r
| r
| ''ra''
|  
| /r/<ref group="a">W języku sky’owskim /r/ jest wymawiane jako spółgłoska półotwarta zadziąsłowa [ɹ̠] (angielskie /r/). Chociaż symbol ⟨r⟩ oznacza spółgłoskę drżącą dziąsłową (polskie /r/) to jest szeroko stosowany zamiast ⟨ɹ̠⟩ w transkrypcji fonemicznej (szerokiej).</ref>
|
|-
|  
| S
|
| s
| ''sa''
| /ɕ, ʃ/<ref group="a">Konserwatywnie spółgłoska jest wymawiana jako /ɕ/, jednakże współcześnie wymawia się ją w ten sposób wyłącznie w wygłosie; w innych sytuacjach wymawiana jako /ʃ/.</ref>
|-
| T
| t
| ''ta''
| /t/
|-
| U
| u
| ''u''
| /u, uː, w/<ref group="a">W zapożyczeniach z obcych słów wymawiane jako /w/ – wówczas występuje w roli spółgłoski i nie stosuje się separatora samogłoskowego.</ref>
|-
| W
| w
| ''wa''
| /v/
|-
| Y
| y
| ''ytra''
| /ɨ, j/
|}
|}


Ponadto do reprezentacji niektórych dźwięków używa się poniższych dwuznaków:
Spośród spółgłosek plozywnych /t/ oraz /k/ są fortis (aspirowane) – określane przeważnie ''árdh'', zaś /d/ oraz /ɡ/ są lenis (nieaspirowane) – określane ''léans''. /p/ może być zarówno fortis, jak i lenis – aspiracja tej spółgłoski zależy od wielu czynników, między innymi od dialektu, przynależności klasowej; często zależy to również od osoby, a nawet od słowa, w którym występuje. Jest to skutek [[Defonologizacja|defonologizacji]] starosky'owskich fonemów /p/ i /b/ w jeden fonem – /p/. Obecnie dostrzega się odwrotny trend za sprawą licznych zapożyczeń z innych języków oraz włączenia litery ⟨b⟩ do oficjalnego alfabetu.


{| class="wikitable"
Istnieje także tendencja do lenicji nieakcentowanego inter- i postwokalicznego /p/, /t/ i /d/ do [ɸ], [θ̠] i [ð̠] w dialektach innowacyjnych.
! Majuskuła
 
! Minuskuła
/n/ posiada alofon [ŋ] przed spółgłoskami welarnymi /k/, /ɡ/ oraz /x/. We współczesnych dialektach ponadto zachodzi tendencja do pozbywania się spółgłosek welarnych ([k], [ɡ] i [x]), zachowując welarną spółgłoskę nosową [ŋ] (analogicznie jak standardowa realizacja sufiksu ''-ing'' w języku angielskim). Stąd też ''fang'' /fanɡ/ wymawiane jest współcześnie [faŋ]. Językoznawcy traktują to fonologicznie jako sekwencje fonemów /nk/, /nɡ/ i /nx/ gdyż w niektórych bardziej konserwatywnych dialektach są one rozróżniane.
! Wymowa
 
|-
/v/ jest realizowane jako labio-dentalny aproksymant [ʋ]. We współczesnych dialektach istnieje ponadto tendencja do defonologizacji /v/ oraz /w/, sprawiając, że oba te fonemy zapadają się w jeden fonem – /ʋ/.
| Ch
 
| ch
/s/ występuje wyłącznie w zapożyczeniach i reprezentuje spółgłoskę frykatywną bez palatalizacji [s].
| /x/
 
|-
/r/ jest właściwie spółgłoską uderzeniową alweolarną [ɾ]. W wygłosie w niektórych dialektach może ulec osłabieniu do aproksymanta [ɹ].
| Dh
| dh
| //
|-
| Dy’
| dy’
| //
|-
| Th
| th
| //
|}


<references group="a"/>
/l/ zawsze jest wymawiane jako jasne [l].


Historycznie obecne były również litery z diakrytycznym grawisem – np. À, È czy Ì – i reprezentowały one nieme samogłoski, głównie w imionach oraz wyrazach obcego pochodzenia, w których zachciano zachować pisownię zbliżoną oryginalnej. Przykładowo słowo ''rene'' (wymawiane /rɛn/) oryginalnie było zapisywane jako ''renè''. Pomimo tego, że grawis kompletnie zniknął z języka powszechnego nadal jest obecny w nazwach własnych, używany w celu znaczenia niemych głosek.
Przed /i/ oraz /j/ fonemy /k/, /ɡ/ /n/, /ʃ/, /tʃ/ i /dʒ/ stają się spółgłoskami palatalnymi: [c], [ɟ], [ɲ], [ɕ], [tɕ] i [dʑ] odpowiednio. Pozostałe spółgłoski ulegają spalatalizowaniu z mniej lub bardziej zaznaczonym palatalnym offglajdem.


==== Dyftongi ====
/x/, zapisywany jako dwuznak ⟨ch⟩, posiada alofon [ç] po samogłoskach przymkniętych przednich /iː/ oraz /ɪ/. /h/ jest marginalnym fonemem występującym w niektórych wyrażeniach kolokwialnych oraz przeważnie w wykrzyknieniach, jak ''eh'' [ɛh], wówczas zapisywany jest ⟨h⟩.


{| class="wikitable"
Istnieją różne opinie odnośnie uznania zwarcia krtaniowego za odrębny fonem; część wskazuje obecność par minimalnych, inni z kolei traktują zwarcie krtaniowe jako naturalną realizację rozziewu między dwoma samogłoskami nietworzącymi dyftongów. W bardziej współczesnych analizach zwarcie krtaniowe traktowane jest jako cecha suprasegmentalna sylaby, będące sposobem realizacji ''vokal to'ok'' (znacznika samogłoskowego).
! Ortografia
! Wymowa
! Odpowiednik w innych językach
|-
| a’é
| rowspan=2 | /aɪ/
| rowspan=2 | podobnie do polskiego m'''aj'''; angielskie m'''y'''
|-
| a’i
|-
| a’u
| /au/
| podobnie do polskiego '''au'''to; podobnie do angielskiego n'''ow'''
|-
| á’i
| /ɔɪ/, /ɑɪ/
| angielskie b'''oy'''
|-
| e’é
| rowspan=3 | /eɪ/
| rowspan=3 | podobnie do angielskiego r'''ai'''n
|-
| e’i
|-
| e’y
|-
| o’é
| /ɔɪ/
| angielskie b'''oy'''
|}


=== Samogłoski ===
=== Samogłoski ===
Trudno jest ustalić dokładną liczbę samogłosek ze względu na różne dialekty oraz brak rzetelnych współczesnych źródeł. Najczęściej jednak przyjmuje się że sky’owski system fonetyczny składa się z 10 samogłosek (ɪ, iː, ɨ, u, uː, ɛ, ɔ, ɔː, a, ɑː). Występuje zjawisko iloczasu, to znaczy samogłoski dzielą się na długie i krótkie.
Współcześnie językoznawcy wyróżniają następujące samogłoski w języku sky'owskim:


{| class="wikitable" style="text-align:center;"
{| class="wikitable" style="text-align:center;"
|+ Monoftongi
|+ Samogłoski (monoftongi)
! rowspan="2" |  
! rowspan=2 |
! colspan="2" | Przednie
! colspan=2 | Przednie
! colspan="2" | Centralne
! colspan=2 | Centralne
! colspan="2" | Tylne
! colspan=2 | Tylne
|-
|-
! Długie
! <small>lekkie</small>
! Krótkie
! <small>silne</small>
! Długie
! <small>lekkie</small>
! Krótkie
! <small>silne</small>
! Długie
! <small>lekkie</small>
! Krótkie
! <small>silne</small>
|-
|-
! Przymknięte
! Przymknięte
| ɪ
| iː
| iː
| ɪ
| y
|  
|  
| ɨ
| ʊ
| uː
| uː
| u
|-
|-
! Średnie
! Średnie
|
| ɛ
| ɛ
| (ɛɪ)
|
|  
|  
|
| ɔː
| ɔ
| ɔ
| oː
|-
|-
! Otwarte
! Otwarte
|
| a
| a
|  
|  
|
|
|  
|  
| ɑː
| ɑː
|
|}
|}


{| class="wikitable" style="text-align:center;"
Samogłoski dzielą się na silne (''árdh'') oraz lekkie (''léans''). Samogłoski silne występują przeważnie w pozycjach akcentowanych. Samogłoski lekkie w pozycjach nieakcentowanych ponadto ulegają dalszemu osłabieniu – /a/ do [ɐ], /ɛ/ do [ə], /y/ do [ʏ]. Niektórzy językoznawcy wyróżniają ponadto lekką formę fonemu /iː/ – [i] oraz fonemów /ɔ/ i /ʊ/ – [ɵ].
|+ Dyftongi
 
! rowspan="2" | Dyftongi
/ɛ/ oraz /y/ mogą być zarówno silne, jak i lekkie.
! colspan="2" | Zamykające
 
|-
Standardowym alofonem /ɑː/ jest [ɑː], choć często jest również realizowany jako krótka głoska cofnięta [ɑ]. W niektórych dialektach może ponadto być lekko zaokrąglona [ɒ̜].
! do /ɪ/
 
! do /u/
Język sky'owski posiada formalnie pięć dyftongów (wszystkie zstępujące): /aɪ̯/, /aʊ̯/, /ɑɪ̯/, /ɛɪ̯/, /ɔɪ̯/. Niektóre klasyfikacje podają wyłącznie trzy, zważywszy na to że współcześnie /ɛɪ̯/ często realizowane jest jako monoftong [ɛː], zaś /ɑɪ̯/ oraz /ɔɪ̯/ ulegają defonologizacji do [ɒɪ~ɔɪ].
|-
 
! od wysokiego
=== Prozodia ===
|
==== Akcent wyrazowy ====
|
Akcent wyrazowy w języku sky'owskim jest cechą fonologicznie relewantną i wpływa na artykulację głosek: nieakcentowane samogłoski często są redukowane {{abbr|por.|porównaj}} pary minimalne ''fale'' [ˈfalə] i ''fale'' [fɐˈlɛ].
|-
 
! od średniego
W zapożyczeniach zazwyczaj zachowany jest akcent wyrazowy języka, z którego pochodzi dane zapożyczenie.
| eɪ&nbsp;&nbsp;ɔɪ
 
|  
==== Vokal to'ok ====
|-
W niektórych słowach, szczególnie między samogłoskami, występuje cecha prozodyczna określana mianem ''vokal to'ok'' ("znacznik samogłoskowy"). Fonetycznie najczęściej odpowiada to zwarciu krtaniowemu oraz skróceniu poprzedzającej głoski. Analizy wykazały jednak że nie zawsze jest realizowany jako pełne zwarcie, częściej odpowiada mu laryngalizacja głoski. Sama nazwa zjawiska ''vokal to'ok'' [ˈʋɔkɐl ˈtɔˀɔk] jest zarazem jego przykładem.
! od niskiego
 
| aɪ&nbsp;&nbsp;ɑɪ
Vokal to'ok wywodzi się z elizji wcześniejszej półsamogłoski ([j], [h] lub [w]) jako realizacja rozziewu. Vokal to'ok znaczony jest przy użyciu apostrofu, tak samo jak kontrakcja przedimków; nie wszystkie przedimki skrócone posiadają vokal to'ok. Przeważnie (choć nie zawsze) vokal to'ok występuje między dwoma samogłoskami (z których najczęściej następująca jest akcentowana, choć nie zawsze), aczkolwiek sama nazwa współcześnie jest myląca – odnosi się do historycznych samogłosek, a więc – za sprawą elizji – może także występować w otoczeniu spółgłosek, jak chociażby w ''a'mar'' [ɐˀˈmaɾ] (z ''ah̯amár''{{abbr|*|forma odtworzona}}) {{abbr|vs|versus}} ''amar'' [ɐˈmaɾ].
| au
 
|}
Historyczne półsamogłoski, które uległy elizji:
* między samogłoskami przymkniętymi, jak /iː/ oraz /eː/ (obecne /ɪ/), w mniejszym stopniu /ɛ/: [j] – ''lei̯éne''{{abbr|*|forma odtworzona}}, współcześnie: ''le'ene'' "żyć",
* między samogłoskami otwartymi, jak /a/ oraz /ɑː/, czasem /ɛ/: [h] – ''pah̯ár''{{abbr|*|forma odtworzona}}, współcześnie: ''pa'ár'' "para",
* między samogłoskami zaokrąglonymi, jak /ɔ/, /ɔː/ (obecne /oː/), /u/ (obecne /ʊ/) i /uː/, również /ɛ/: [w] – ''tow̯ok''{{abbr|*|forma odtworzona}}, współcześnie: ''to'ok'' "znacznik".


=== Spółgłoski ===
Między mieszanymi samogłoskami jak /a/ oraz /ɔ/ półsamogłoska najczęściej dostosowywała się do samogłoski akcentowanej: gdy akcentowana była otwarta samogłoska, występowało [h]; gdy akcentowana była zaokrąglona spółgłoska, występowało [w].


{| class="wikitable" style="text-align:center;"
Współcześnie interwokaliczne /h/, /j/ i /w/ kompletnie zanikło i spółgłoski te występują wyłącznie w nagłosie bądź w wygłosie wyrazu. W większości przypadków elizja półsamogłoski spowodowała pojawienie się vokal to'ok – jedynie w nielicznych słowach, które są używane bardzo powszechnie (jak zaimek pytajny ''fo'' "kto", powstały poprzez elizję /w/ z ''fów̯u''{{abbr|*|forma odtworzona}}) zaszła dalsza elizja samogłoski, przekształcając wyraz w jednosylabowy (aczkolwiek nie jest to reguła; zaimek pytajny ''fa'en'' "kiedy" posiada vokal to'ok będący skutkiem elizji /h/ z historycznego ''fah̯en''{{abbr|*|forma odtworzona}}).
!
! Dwuwargowe
! Wargowo-<br>zębowe
! Dziąsłowe
! Zadziąsłowe
! Przednio-<br>podniebienne
! Podniebienne
! Miękko-<br>podniebienne
! Krtaniowe
|-
! Zwarte
| p
|
| t&nbsp;&nbsp;d
|
|
|
| k&nbsp;&nbsp;ɡ
| ʔ<ref group="b">Między samogłoskami nie tworzącymi dyftongów oraz w nagłosie w przypadku podwojonej spółgłoski w pisowni.</ref>
|-
! Nosowe
| m
|
| n
|
|
|
| ŋ
|
|-
! Szczelinowe
|
| f&nbsp;&nbsp;v
| z
| ʃ
| ɕ
|
| x
| h
|-
! Zwarto-<br>szczelinowe
|
|
|
| tʃ&nbsp;&nbsp;dʒ
| dʑ
|
|
|
|-
! Półotwarte
|
|
|
| r
|
| j
| w
|
|-
! Boczne
|
|
| l
|
|
|
|
|
|}


<references group="b"/>
Większość językoznawców porównuje realizację fonetyczną vokal to'ok do ''stød'' w języku duńskim: oba zjawiska wiążą się z laryngalną artykulacją głosek. Z tego względu przyjęto transkrypcję vokal to'ok jako ⟨ˀ⟩, analogicznie jak stød w fonologii języka duńskiego.


== Gramatyka języka sky’owskiego ==
== Gramatyka ==
=== Zaimek ===
=== Zaimek ===
Zaimek to część mowy zastępująca rzeczownik albo frazę rzeczownikową. Poniżej przedstawiono formy sky'owskich zaimków osobowych:
Zaimek to część mowy zastępująca rzeczownik albo frazę rzeczownikową. Poniżej przedstawiono formy sky'owskich zaimków osobowych:


{| class="wikitable"
{| class="wikitable" style="text-align:center;"
!  
! Osoba
! Liczba/rodzaj
! Mianownik
! Mianownik
! Dopełnienie
! Dopełnienie
! Przymiotniki dzierżawcze
! Zaimek dzierżawczy
|-
! rowspan=2 | pierwsza
! pojedyncza
| '''mé'''
| '''més'''
| '''mér'''
|-
! mnoga
| '''maé'''
| '''maés'''
| '''maér'''
|-
|-
| sénlaré eh 1
! rowspan=2 | druga
| ''''
! pojedyncza
| ''més''
| '''dy'''
| ''mér''
| '''dys'''
| '''dér'''
|-
|-
| sénlaré eh 2
! mnoga
| ''ty''
| '''taé'''
| ''tys''
| '''taés'''
| ''tér''
| '''taér'''
|-
|-
| sénlaré eh 3
! rowspan=4 | trzecia
| ''sé/sa/sen''
! męski
| ''sés/sas/ses''
| '''sé'''
| ''ser/sar/sern''
| '''sés'''
| '''ser'''
|-
|-
| plyraré eh 1
! żeński
| ''ma’é''
| '''sa'''
| ''ma’és''
| '''sas'''
| ''ma’ér''
| '''sar'''
|-
|-
| plyraré eh 2
! neutralny
| ''ta’é''
| '''sen'''
| ''ta’és''
| '''ses'''
| ''ta’ér''
| '''sern'''
|-
|-
| plyraré eh 3
! mnoga
| ''sa’é''
| '''saé'''
| ''sa’és''
| '''saés'''
| ''sa’ér''
| '''saér'''
|}
|}


[[Kategoria:Historia]]
[[Kategoria:Lingwistyka]]
[[Kategoria:Lingwistyka]]