IPA/Pomoc/Język polski

< IPA‎ | Pomoc

Poniższe tabele pokazują, w jaki sposób transkrybowana jest polska wymowa w artykułach na MruczekWiki oraz w Mruczeksłowniku przy użyciu międzynarodowego alfabetu fonetycznego (IPA).

Samogłoski ustne w języku polskim

Transkrypcja ta jest transkrypcją fonemiczną i nie uwzględnia alofonów bądź bardziej dokładnych cech artykulacyjnych, które jednak nie wpływają na odróżnianie poszczególnych fonemów. Dokładniejszą transkrypcję można umieścić w nawiasach kwadratowych, jeżeli jest ona pożądana.

Spółgłoski
IPA Zapis Przykłady Uwagi
b b bardzo
d d dawno
d͡z dz dzban
d͡ʑ dź, dz(i) dziadek
d͡ʐ akarta
f f foka
ɡ g grać
x ch, h chleb [1]
j j, i jak
k k krowa
l l lampa
w ł ładny [2]
m m morze
n n nad
ɲ ń, n(i) nie
p p policja
r r różowy
s s smak
ɕ ś, s(i) Jaś
ʂ sz szybko
t t tak
t͡s c całkiem
t͡ɕ ć, c(i) cierpki
t͡ʂ cz czy
v w wartość
z z zebra
ʑ ź, z(i) ziarno
ʐ ż, rz rzadko [3]
Samogłoski ustne
IPA Zapis Przykłady Uwagi
a a tam [4]
ɛ e krem
i i piwo
ɔ o rok
u u, ó duży
ɨ y my
Samogłoski nosowe
IPA Zapis Przykłady Uwagi
ɔ̃ ą wąż [5][6]
ɛ̃ ę część [5][7]
Cechy suprasegmentalne
IPA Opis
ˈ Akcent główny (umieszczany przed akcentowaną sylabą),
zazwyczaj przedostatnia sylaba wyrazu.
ˌ Akcent poboczny.
. Podział na sylaby.

Uwagi:

  1. W niektórych dialektach wschodnich oraz górnośląskich litera ⟨h⟩ reprezentuje fonem /ɦ/ (dźwięczne ⟨h⟩). W standardowej polszczyźnie ⟨h⟩ oraz ⟨ch⟩ reprezentują jeden fonem: /x/.
  2. W niektórych dialektach /l/ tam, gdzie zapisywane za pomocą ⟨ł⟩ wymawiane jest jako spółgłoska lateralna welaryzowana [ɫ̪], tak zwane "aktorskie Ł".
  3. Gdy zapisywane jako dwuznak ⟨rz⟩ to na niektórych obszarach część osób posiada fonem /r̝/, który kontrastuje zarówno z /r/, jak i /ʐ/. Wymawiany jest wówczas jak ⟨ř⟩ w języku czeskim. Większość Polaków łączy ten fonem z /ʐ/ i wymawia [ʐ], jak w standardowej polszczyźnie; osoby utrzymujące rozróżnienie (przeważnie osoby starsze) sporadycznie też to robią.
  4. W języku polskim /a/ jest samogłoską otwartą centralną, w precyzyjnej, bardzo wąskiej transkrypcji zapisywanej [ä]. Ze względów praktycznych pomija się jednak diakrytyk centralizacji.
  5. 5,0 5,1 Samogłoski nosowe /ɔ̃/ i /ɛ̃/ fonetycznie składają się ze zwykłej samogłoski ustnej, po której następuje element nosowy. Fonetycznie są więc one formalnie dyftongami nosowymi. Elementem nosowym w dyftongach nosowych jest:
    • [n] przed /t/, /d/, /t͡s/, /d͡z/, /t͡ʂ/, /d͡ʐ/: kąt [kɔnt],
    • [ɲ] przed /t͡ɕ/, /d͡ʑ/: pięć [pʲɛɲt͡ɕ],
    • [ŋ] przed /k/, /ɡ/, /x/: ręka [ˈrɛŋka],
    • [m] przed /p/, /b/: gęba [ˈɡɛmba],
    • [w̃] przed /s/, /z/, /ʂ/, /ʐ/: wąż [vɔw̃ʂ],
    • [j̃] przed /ɕ/, /ʑ/: gęś [ɡɛj̃ɕ].
  6. /ɔ̃/ w wygłosie wyrazu posiada wymowę [ɔw̃]: [sɔw̃].
  7. /ɛ̃/ w wygłosie wyrazu traci bądź znacznie osłabia swoją nazalizację: się [ɕɛ] lub (rzadziej) [ɕɛ̃].

Linki zewnętrzne

  • PolFon – interaktywna strona poświęcona polskiej fonetyce, zawierająca głoski (spółgłoski i samogłoski) występujące w języku polskim wraz z nagraniami.