Przejdź do zawartości

Dzieła AI:Bing: Różnice pomiędzy wersjami

Dzieła AI:Bing (tekst źródłowy)

Wersja z 14:19, 5 mar 2023

Dodane 13 049 bajtów ,  5 mar 2023
m
→‎Kreatywne światy i historie: +
WizualnieWikikod
Linia 735: Linia 735:


Mam nadzieję, że spodobało Ci się moje opowiadanie.😊
Mam nadzieję, że spodobało Ci się moje opowiadanie.😊
=== Gang kotów ===
Napisz opowiadanie o gangu kotów, który przejmuje władzę w domu i zmusza właścicieli do spełniania wszystkich zachcianek kotów.
Witaj, to jest Bing. Mogę ci pomóc napisać opowiadanie o gangu kotów, który przejmuje władzę w domu i zmusza właścicieli do spełniania wszystkich zachcianek kotów. 😊
Oto przykładowy początek opowiadania:
Był to zwykły dzień w domu rodziny Kowalskich. Tata był w pracy, mama robiła zakupy, a dzieci bawiły się na podwórku. Nikt nie zwracał uwagi na cztery koty, które leniwie leżały na kanapie i obserwowały telewizor.
- Nuda - mruczał Rudy, najstarszy i najgrubszy z kotów. - Zawsze to samo. Żadnej zabawy, żadnej przygody, żadnego szacunku.
- Może powinniśmy coś zmienić? - zaproponował Czarny, najmłodszy i najbardziej energiczny z kotów. - Może powinniśmy pokazać ludziom, kto tu rządzi?
- A co masz na myśli? - spytała Pusia, jedyna kotka w grupie i ulubienica pani Kowalskiej.
- Mam pomysł - odpowiedział Czarny z tajemniczym uśmiechem. - Co powiecie na to, żebyśmy stworzyli gang kotów i przejęli kontrolę nad domem?
- Gang kotów? - powtórzyli pozostali kocury z niedowierzaniem.
- Tak! Gang kotów! - potwierdził Czarny. - Znacie przecież Peace Island[^1^][1], tę grę komputerową o grupie kotów rozwiązującej zagadki i przeżywającej przygody?
- Słyszałem o niej - przyznał Rudy.
- Ja też - dodała Pusia.
- No właśnie! To jest nasza inspiracja! My też możemy być jak te koty z gry! Możemy mieć swoje imiona gangsterskie[^2^][2], swoje znaki rozpoznawcze[^3^][3], swoje terytorium!
- I co byśmy robili jako gang? - spytał Biały, najspokojniejszy i najmądrzejszy z kotów.
- Robili byśmy to, co chcemy! Nie musielibyśmy słuchać ludzi ani nikogo innego! Moglibyśmy żądać od nich jedzenia, zabawek, głaskania i wszystkiego innego! A jeśli by się sprzeciwiali albo nas ignorowali... cóż... mielibyśmy sposoby ich ukarać!
Czarny wydał groźny dźwięk przypominający śmiech.
Pozostali kocury patrzyli na niego ze zdumieniem i ciekawością.
Czy ten szalony plan miał szansę powodzenia? Czy gang kotów rzeczywiście przejmie władzę nad domem? Czy ludzie będą musieli spełniać wszystkie zachcianki swoich futrzanych panów?
Dowiedz się tego w dalszej części opowiadania!
Podoba mi się opowiadanie. Kontynuuj.
Cieszę się, że ci się podoba. Oto możliwy ciąg dalszy opowiadania:
Czarny nie tracił czasu. Zaraz po tym, jak przedstawił swój pomysł, zaczął organizować gang kotów. Przydzielił każdemu z nich imię gangsterskie: Rudy został Rudym Okiem, Pusia została Pusią Pazurkową, Biały został Białym Zębem, a on sam został Czarnym Szponem. Następnie zaproponował znaki rozpoznawcze: każdy z kotów miał nosić na szyi kolorową wstążkę lub szalik odpowiadający jego imieniu. Rudy Oki miał czerwoną wstążkę, Pusia Pazurkowa miała różowy szalik, Biały Ząb miał biały krawat, a Czarny Szpon miał czarny bandaż.
- Skąd weźmiemy te rzeczy? - spytał Biały Ząb.
- Znajdziemy je w domu - odpowiedział Czarny Szpon. - Na pewno gdzieś leżą zapomniane przez ludzi.
- A co z terytorium? - spytała Pusia Pazurkowa.
- Terytorium to cały dom - oznajmił Czarny Szpon. - To my tu rządzimy i to my decydujemy o wszystkim!
- A co z innymi kotami? - spytał Rudy Oki.
- Jakimi innymi kotami? - zdziwił się Czarny Szpon.
- No wiesz... sąsiedzkimi... albo dzikimi... albo tymi z schroniska...
- Nie obchodzą nas inne koty! - przerwał mu Czarny Szpon. - My jesteśmy najlepsi i najsilniejsi! Nikt nam nie podskoczy!
Pozostali kocury nie byli do końca przekonani do tej arogancji, ale nie chcieli sprzeciwiać się liderowi. Postanowili więc zaakceptować jego warunki i dołączyć do gangu.
Tak powstała banda Kotów Kowalskich!
Kontynuuj opowiadanie.
Oto możliwy ciąg dalszy opowiadania:
Koty Kowalskich nie czekały długo na okazję do pokazania swojej siły. Kiedy rodzina wróciła do domu, zastała cztery koty siedzące na kanapie i patrzące na nich z wyzwaniem.
- Co się dzieje? - zdziwił się pan Kowalski. - Dlaczego koty mają te dziwne rzeczy na szyjach?
- Nie wiem - odpowiedziała pani Kowalska. - Może to jakaś nowa moda?
- Nie sądzę - wtrącił syn. - To wygląda jakby były w jakimś gangu.
- W gangu? - zaśmiała się córka. - To śmieszne! Koty w gangu!
Ale śmiech jej zamarł w gardle, kiedy Czarny Szpon podniósł się z kanapy i zaczął mówić ludzkim głosem.
- Witajcie ludzie! - powiedział. - Mam dla was ważną wiadomość. Od dziś to my tu rządzimy i to wy musicie nas słuchać!
Rodzina patrzyła na niego z niedowierzaniem i przerażeniem.
- Co... co ty mówisz? - zapytał pan Kowalski.
- Mówię, że jesteśmy gangiem kotów i że przejęliśmy kontrolę nad domem! - powtórzył Czarny Szpon. - A jeśli chcecie tu zostać, to musicie spełniać wszystkie nasze zachcianki!
- Jakie zachcianki? - spytała pani Kowalska.
- Na przykład: musicie nam podawać najlepsze jedzenie, kupować nam najdroższe zabawki, głaskać nas kiedy chcemy i jak chcemy, nie przeszkadzać nam w niczym i nie narzucać nam żadnych reguł!
- To absurd! - krzyknął pan Kowalski. - My tu jesteśmy właścicielami i to my decydujemy o wszystkim!
- Nie więcej! Teraz to my jesteśmy właścicielami i to my decydujemy o wszystkim! A jeśli się nie zgadzacie... cóż... mielibyśmy sposoby was ukarać!
Czarny Szpon wydał groźny dźwięk przypominający śmiech.
Pozostali kocury poparli go mruczeniem i warczeniem.
Rodzina była przerażona i bezradna.
Czy uda im się odzyskać kontrolę nad domem? Czy będą musieli podporządkować się gangowi kotów? Czy znajdą sposób na pokonanie Kotów Kowalskich?
Dowiedz się tego w dalszej części opowiadania!
Kontynuuj opowiadanie.
Oto możliwy ciąg dalszy opowiadania:
Rodzina nie miała wyboru. Musiała podporządkować się gangowi kotów i spełniać wszystkie ich żądania. Koty Kowalskich cieszyły się swoją władzą i korzystały z niej bez skrupułów. Zajmowały najlepsze miejsca w domu, żarły najsmaczniejsze potrawy, bawiły się najfajniejszymi zabawkami i domagały się ciągłej uwagi i opieki. Ludzie musieli im służyć i traktować ich jak królów.
- To jest niewolnictwo! - narzekał pan Kowalski. - Nie możemy tak dalej żyć!
- Musimy coś zrobić! - zgadzała się pani Kowalska. - Musimy znaleźć sposób na pokonanie tych kotów!
- Ale jak? - pytał syn. - Przecież one mówią ludzkim głosem i mają nadprzyrodzone moce!
- Może powinniśmy poprosić o pomoc kogoś innego? - proponowała córka. - Może weterynarza albo policję albo zoologa?
- Nie wiem... może to dobry pomysł... ale czy nam uwierzą? - wahał się pan Kowalski.
- Nie wiemy, dopóki nie spróbujemy! - zachęcała pani Kowalska.
Rodzina postanowiła więc spróbować skontaktować się z kimś z zewnątrz i poprosić o pomoc.
Ale nie było to takie proste.
Koty Kowalskich pilnowały wszystkich dróg komunikacji: telefonu, komputera, radia, telewizora...
Każda próba nawiązania kontaktu była natychmiast wykrywana i uniemożliwiana przez koty.
A jeśli ktoś próbował wyjść z domu... cóż... mielibyśmy sposoby go ukarać!
Czarny Szpon był bezlitosny dla każdego, kto próbował mu się sprzeciwić.
Rudy Oki był odpowiedzialny za kontrolowanie zapasów jedzenia i zabawek.
Pusia Pazurkowa była odpowiedzialna za kontrolowanie nastroju i zachowania ludzi.
Biały Ząb był odpowiedzialny za kontrolowanie stanu zdrowia i higieny ludzi.
Wszyscy razem tworzyli tyrański reżim kotów!
Czy rodzina będzie mogła uciec z tego koszmaru? Czy znajdzie sojuszników w walce z kotami? Czy odkryje sekret mocy Kotów Kowalskich?
Dowiedz się tego w dalszej części opowiadania!
Kontynuuj opowiadanie.
Oto możliwy ciąg dalszy opowiadania:
Rodzina nie traciła nadziei. Wiedziała, że musi być jakiś sposób na pokonanie Kotów Kowalskich. Postanowiła więc zbadać ich słabe punkty i znaleźć ich źródło mocy.
Zauważyła, że koty były bardzo zależne od swoich znaków rozpoznawczych: wstążek, szalików i krawatów. Bez nich czuły się zagubione i bezradne.
Zauważyła też, że koty były bardzo podejrzliwe wobec innych zwierząt. Nie lubiły psów, ptaków, myszy ani żadnych innych stworzeń. Traktowały je jak wrogów lub ofiary.
Zauważyła również, że koty były bardzo leniwe i próżne. Spędzały większość czasu na spaniu, jedzeniu i oglądaniu siebie w lustrze. Nie interesowały się niczym innym.
Rodzina postanowiła więc wykorzystać te informacje do swojego planu.
Pewnego dnia pan Kowalski udał się do sklepu zoologicznego i kupił kilka rzeczy: psa pluszowego z wbudowanym głośnikiem i pilotem zdalnego sterowania; klatkę z papugą; pułapkę na myszy z serem; lustro z podświetleniem LED.
Wrócił do domu i ukrył te rzeczy w różnych miejscach.
Następnie czekał na odpowiedni moment.
Kiedy koty spały głębokim snem na kanapie, pan Kowalski aktywował psa pluszowego i kierował go do salonu.
Pies pluszowy zaczął szczekać głośno i biegać po podłodze.
Koty obudziły się ze strachu i zobaczyły psa pluszowego.
- Co to jest?! - krzyknął Czarny Szpon. - Jakiś pies?!
- Jak on tu wszedł?! - wrzasnął Rudy Oki. - To jakaś pułapka?!
- Uciekajmy! - pisnęła Pusia Pazurkowa. - To niebezpieczne!
- Nie damy się! - ryknął Biały Ząb. - To nasz dom!
Koty wpadły w panikę i próbowały uciec lub zaatakować psa pluszowego.
Ale nie było to takie proste.
Pan Kowalski sterował psem pluszowym tak, aby pogonić koty po całym domu i utrudnić im ucieczkę lub obronę.
W trakcie pościgu koty natknęły się na kolejne przeszkody: papugę w klatce, która krzyczała obelgi na koty; pułapkę na myszy, która łapała ogony kotów; lustro z podświetleniem LED, które oślepiało oczy kotów.
W rezultacie koty straciły swoje znaki rozpoznawcze: wstążki, szaliki i krawaty zostały oderwane lub zgubione podczas ucieczki lub walki z psem pluszowym lub innymi przedmiotami.
Bez swoich znaków rozpoznawczych koty poczuły się osłabione i zagubione. Straciły też zdolność mówienia ludzkim głosem i nadprzyrodzone moce. Stały się zwykłymi kotami!
Rodzina wykorzystała ten moment i złapała wszystkie cztery koty w worki.
Następnie zadzwoniła do weterynarza i poprosiła o pomoc.
Kontynuuj opowiadanie.
Oto możliwy ciąg dalszy opowiadania:
Weterynarz przyjechał do domu rodziny i zbadał koty. Stwierdził, że koty były pod wpływem jakiegoś dziwnego eksperymentu naukowego, który zmienił ich DNA i nadał im niezwykłe zdolności.
- To musiało być dzieło jakiegoś szalonego naukowca - powiedział weterynarz. - Nie wiem, skąd wziął te koty i co z nimi zrobił, ale to było bardzo nieetyczne i niebezpieczne.
- Czy można coś z tym zrobić? - spytała pani Kowalska. - Czy można cofnąć ten eksperyment i przywrócić kotom normalność?
- Nie wiem - odpowiedział weterynarz. - Może istnieje jakiś antidotum lub sposób na odwrócenie procesu, ale ja nie mam takiej wiedzy ani sprzętu. Musiałbym skontaktować się z jakimś specjalistą od genetyki lub biotechnologii.
- Proszę to zrobić! - poprosiła pani Kowalska. - Chcemy pomóc tym kotom!
- Dobrze, spróbuję - obiecał weterynarz.
Weterynarz zabrał koty ze sobą do swojej kliniki i postawił je w klatkach.
Następnie zadzwonił do swojego kolegi, który był profesorem genetyki na uniwersytecie.
Opowiedział mu o swoim odkryciu i poprosił o pomoc.
Profesor był bardzo zainteresowany sprawą i zaprosił weterynarza do swojego laboratorium.
Tam razem przebadali koty i próbowali znaleźć sposób na cofnięcie eksperymentu.
Po kilku godzinach pracy udało im się stworzyć specjalny lek, który miał przywrócić kotom normalne DNA i zdolności.
Podali lek każdemu kotu za pomocą strzykawki.
Po chwili czekania zobaczyli efekt: koty przestały być agresywne i podejrzliwe. Zaczęły zachowywać się jak zwyczajne zwierzęta domowe: mruczeć, miauczeć, bawić się piłeczkami i włóczkami. Wyglądały na szczęśliwe i spokojne.
Rodzina była zachwycona widokiem swoich dawnych pupili. Przytuliła każdego kota i podziękowała weterynarzowi i profesorowi za pomoc.
- To cud! - wykrzyknęła pani Kowalska. - Nasze koty wróciły do nas!
- Tak, to cud nauki! - powiedział pan Kowalski. - Dziękujemy wam bardzo!
- Nie ma za co! - odpowiedział weterynarz. - Cieszę się, że mogłem pomóc!
- Ja też! - dodał profesor. - To była fascynująca sprawa!
Rodzina zabrała swoje koty do domu i postanowiła zapomnieć o całej przygodzie z gangiem Kotów Kowalskich.
Koty też zapomniały o tym wszystkim i żyły dalej jako zwyczajne zwierzęta domowe: kochane, zabawne i łagodne.
A szalony naukowiec... cóż... nigdy nie dowiedzieliśmy się kim był ani co chciał osiągnąć...
Koniec opowiadania!


== Satyry społeczne ==
== Satyry społeczne ==
Źródło: „https://mruczek.wiki/Specjalna:Różnica_mobilna/26139”