m
→Język polski
Angelfrost (dyskusja | edycje) m (→Język polski) |
Angelfrost (dyskusja | edycje) m (→Język polski) |
||
| Linia 9: | Linia 9: | ||
== Przykłady == | == Przykłady == | ||
=== Język polski === | === Język polski === | ||
W języku polskim przykładem defonologizacji może być utrata nosowości /ɛ̃/ w wygłosie wyrazu, co oznacza, że wyrazy ''chcę'' /xt͡sɛ̃/ oraz ''chce'' /xt͡sɛ/ są wymawiane identycznie: /xt͡sɛ/. Według polskich [[Preskryptywizm|normatywistów]] dopuszczalna jest wyłącznie wymowa bez nosowości lub z lekkim jej zaznaczeniem. Pełna wymowa | W języku polskim przykładem defonologizacji może być utrata nosowości /ɛ̃/ w wygłosie wyrazu, co oznacza, że wyrazy ''chcę'' /xt͡sɛ̃/ oraz ''chce'' /xt͡sɛ/ są wymawiane identycznie: /xt͡sɛ/. Według polskich [[Preskryptywizm|normatywistów]] dopuszczalna jest wyłącznie wymowa bez nosowości lub z lekkim jej zaznaczeniem. Pełna wymowa wygłosowego /ɛ̃/ jest błędem (hiperpoprawnością językową). | ||
Asynchroniczna (dwugłoskowa) wymowa dyftongów nosowych /ɔ̃/ i /ɛ̃/ polega na rozłożeniu wymowy tych fonemów na dwa elementy: samogłoskę ustną ([ɔ] oraz [ɛ]) oraz spółgłoskę nosową o takim samym miejscu artykulacji, jakie ma następująca po niej spółgłoska. W większości standardowych polskich akcentów zachodzi przed spółgłoskami plozywnymi i afrykatami, sprawiając, że wyrazy ''kąt'' /kɔ̃t/ i ''kont'' /kɔnt/ są wymawiane identycznie: [kɔnt]. | Asynchroniczna (dwugłoskowa) wymowa dyftongów nosowych /ɔ̃/ i /ɛ̃/ polega na rozłożeniu wymowy tych fonemów na dwa elementy: samogłoskę ustną ([ɔ] oraz [ɛ]) oraz spółgłoskę nosową o takim samym miejscu artykulacji, jakie ma następująca po niej spółgłoska. W większości standardowych polskich akcentów zachodzi przed spółgłoskami plozywnymi i afrykatami, sprawiając, że wyrazy ''kąt'' /kɔ̃t/ i ''kont'' /kɔnt/ są wymawiane identycznie: [kɔnt]. | ||